Lapjesdeken
Nu vlieg ik al zo'n 20 jaar.
Soms een keer.
Soms meerdere keren
per jaar
ga ik in de lucht.
Maar om een of andere reden
is mij het raampje nooit gegund.
Ik zit in het midden
of aan het pad.
Heb nooit echt goed zicht
op de aardbol gehad.
Vandaag,
vandaag was het echt feest.
Ik zat bij het raam.
Zag de hele wereld
onder mij voorbij gaan.
De blauwe zee
tussen Turkije
en mijn geliefde Griekenland.
De droge bruine bergen
van dat zelfde land.
Stadjes en dorpjes
zo uit de losse hand gestrooid.
Landschappen
in alle vormen en maten.
En dan vlieg je ineens over je eigen land.
Van boven uit de lucht
groen
rechte wegen
rechte dorpen
mooie bruggen.
Alsof alles
netjes getekend is.
Zo georganiseerd.
Zo mooi.
Net een lapjesdeken.
En weet je
zo'n vakantie
in zo'n rommelig land
is best leuk.
Maar vergeleken bij daar
rijden de bussen hier op tijd.
Gaan de treinen best vlot.
Lopen de wegen
soepel in elkaar over.
Ziet het landschap
er fris en fruitig uit.
Ik kijk nog een keer naar beneden.
Naar de lapjesdeken
en denk:
Er zijn nog veel landen
die wat van onze lapjesdeken
kunnen leren.