Even geduld aub!
De auto die we hebben gekocht toen ik nog werkte is niet meer.
De grote gezinsbak, waarbij we niet zelf hoefden te schakelen, kreeg steeds meer mankementen en de kosten waren zijn gebruik niet waard. We hebben ervoor gekozen om de auto niet meer te laten lijden, niet nog een operatie aan te gaan om ons vervolgens af te vragen.....hoe lang nog.
Aangezien mijn man alles op de fiets doet hebben we eigenlijk geen auto nodig, was het niet dat ik reuma kreeg. Regen, wind en kou is iets wat mijn gewrichten niet kunnen waarderen.
Dus ik heb wel een autootje nodig, voor mijn ritjes naar het ziekenhuis (met de auto ben ik er in 25 min, met het ov ben ik minimaal een uur onderweg), vriendinnen en voor de boodschappen.
We gaan in overleg met onze garagehouder. Voor een zacht prijsje heeft hij een prachtig karretje.
Er is een maar, het is geen automaat.
Dat brengt me op een tweede maar:
Zo'n 14 jaar geleden haalde ik op mijn 35ste dat roze papiertje.
Na 19 lessen ging ik voor het eerst op. Gezakt. Ik reed niet pittig genoeg. Vrijdag de 13de, ik had nog 2 oefenlessen genomen, waren mijn ballen genoeg ontwikkeld om zelfstandig te rijden.
Dat deed ik 14 jaar lang in onze automaatjes.
En ik, die zich zoals dapperder voordoet dan ze eigenlijk is zei: "Oh dat schakelen leer ik wel weer."
De koop werd gesloten. Samen met mijn schoonzoon to be haal ik mijn autootje op. Hij geeft me mijn eerste schakelles. Nu geef ik mezelf les. Gewoon oefenen. Het gaat. Het gaat redelijk.
Ik heb alleen een klein probleem. Dat opkomen vanuit zijn één hè.
Dus als je bij een stoplicht achter een lief blauw autootje staat dat bij groen niet weg rijdt ga dan niet toeteren. Heb even geduld. Je weet dan dat het Pubbie is die moeite heeft met de eerste versnelling.
Bij voorbaat dank.