Waarom ik van vlaggen kippenvel krijg

Herinneringen, iedereen heeft ze en iedereen krijgt ze. Door een geur worden herinneringen opgeroepen of door een liedje. Of beelden brengen je terug in het verleden.
Ik rij vandaag ons dorp uit en aanschouw de vlaggen die hangen ter ere van Willems verjaardag.
Het brengt mij meteen terug naar 1 maart 2008. Het is de dag dat Sjarlie werd ontslagen uit het ziekenhuis.
In die periode hielden wij een website bij om de buitenwereld op de hoogte te houden aan ons leven binnen het ziekenhuis.
Dat de website zo snel zo veel vaste lezers zou trekken hadden wij nooit kunnen vermoeden.
Toen ik een dag voor de grote operatie, 3 chirurgen zouden hun best doen om zo veel mogelijk van de hersentumor in haar hoofd te verwijderen, via de website vroeg om een kaarsje voor ons kind te branden werd daar massaal gehoor aan gegeven. Heel veel mensen leefden mee, de dag van de operatie, maar ook de dag daarna, toen Sjarlie niet uit narcose kwam maar in een coma gleed. Zoveel medeleven, zo ontroerend. Ook de dag dat we hoorden dat de tumor goedaardig was bleven de berichten op de website binnenkomen.
Op 27 februari vertelde de neurochirurg ons: "Als de fysiotherapeut toestemming geeft mag Sjarlie vrijdag naar huis." Voor ons was dat al een hele verassing want we waren al voorbereid op 3 maanden revalidatiecentrum. De fysiotherapeut zei: "Sjarlie moet zelfstandig de trap op lopen, want ze is te groot om getild te worden." 
Hoewel 3 weken ziekenhuis en een zware operatie al Sjarlie's krachten hadden afgepakt was het vooruitzicht om naar huis te gaan voldoende motivatie om zich de trap op te slepen. De goedkeuring van de fysio kwam. En ik schreef op de website: "Ga de vlag alvast maar strijken, want vrijdag komen we thuis."
Als we vrijdag ons dorp inrijden zien we de eerste vlaggen al hangen, bij mensen die we niet eens kennen.
Op de hoek van de straat staat Sjarlie's beste vriend te wachten. Hij rent voor de auto uit naar ons huis. We zien in onze eigen straat nog meer vlaggen. De buurtjes en vrienden staan bij ons huis ons op te wachten. Een groot spandoek voor het huis en een ballonnenboog in de tuin. Het ontroertde mij. Maar wat mij het meest ontroerde is dat er zo massaal gehoor is gegeven aan mijn gekke bericht op de website. Niet alleen door bekenden, maar ook door onbekenden. Ons dorp was blij dat ons kind weer thuis was.
 

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Mogelijk gemaakt door Webnode