Jeannet

Vandaag draag ik mijn blog op aan Jeannet, mijn vriendinnetje die precies een jaar geleden overleed.
Na 2 keer kanker overwonnen te hebben wist een zo'n rot celletje zich in haar botten en later in haar lever te zaaien, met alle gevolgen van dien. Ik ben de laatste 1,5 jaar 2 x per week bij haar geweest. Soms alleen om te kletsen, soms om samen boodschappen te doen, soms om ergens een terrasje te pikken en soms voor een uitje. Soms bracht ik haar naar fysiotherapie en een enkele keer ging ik mee naar het ziekenhuis.
Ik moest wel, want mijn vriendinnetje is de schoonmoeder van mijn dochter, en de moeder van mijn schoonzoon. Ik moest mijn kinderen wel helpen. En zo ontstond er vanuit hulp een vriendschap. Eigenlijk een intense vriendschap.
Dat juist zij overleed was erg verdrietig enerzijds, anderzijds was voor haar de ontzettende pijn over.
Ik wilde dat samen met mijn dochter en schoonzoon vieren.
Wij 3 zijn niet gelovig, Jeannet wel, dus besloten we naar een klooster te gaan om een kaarsje op te steken.
We gingen naar het klooster bij Drimonas, van Ossio David, David de wijze.
In de kerk van het klooster gooi ik al mijn kleingeld in de gleuf bij de kaarsen.
Ik pak 4 kaarsjes en geef ze aan mijn schoonzoon.
Een voor een steekt hij ze aan. Daarbij vertel ik:
"Het eerste kaarsje is om te vieren dat Jeannet nu een jaar geen pijn meer heeft.
Het tweede kaarsje is om haar leven te vieren en de mooie herinneringen te gedenken.
Het derde kaarsje is om haar kinderen Jeffrey, Brenda en Sjarlie te steunen.
Het laatste kaarsje is voor Ton, omdat hij Jeannet ook zo mist."
We staan even stil bij de kaarsjes en Jeannet.
Daarna lopen we de kerk in. We staan stil bij een icoon van Ossio David. Ik leg Jeffrey uit dat de belangrijkste iconen achter glas zitten omdat de Grieken nadat zij hun kruis hebben geslagen de icoon kussen.
En meteen floept er bij mij uit:"Ik weet wat Jeannet gezegd zou hebben als ze dat zag. Gatverdarie, wat vies al dat gelebber op het glas." We lachen en daarmee lachen we het verdriet een beetje weg.
We lopen nog wat rond in de kerk en de hoogste priester komt naar ons toe. Hij heeft een zilver langwerpig en mooi bewerkt kistje in zijn hand. Voordat hij deze opsluit in de vitrine legt hij uit dat in dit kistje de botten van de onderarm van Ossio David zitten en geeft het kistje een kus.
Ik wacht tot de pijn uit mijn pols vertrekt en ik mijn polsbrace kan achterlaten bij de krukken die mensen hebben achtergelaten en waarbij het wonder gebeurde.
Helaas, geen wonder dit keer.
De priester vraagt onze namen en nodigt ons uit mee te komen. Helaas wordt hij onderbroken en vergeet hij ons.
Een andere meneer nodigt ons uit om wat lekkers te pakken van de tafel waar elke bezoeker wat mag pakken.
We lopen nog even rond in het klooster en bekijken het moois.
Na een tijdje verlaten wij het klooster.
Lieve Jeannet, niet alleen vandaag denken we aan je, je bent een beetje mee op vakantie want we hebben het regelmatig over je. Maar toch vonden wij het vandaag belangrijk om een jaar zonder pijn te vieren.

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Mogelijk gemaakt door Webnode