Hoewel ik al eerder schreef over de lepeltjestheorie was ik niet voorbereid op wat mij vandaag overkwam.
Dat blog was gebaseerd op een beetje ervaring en vooral wat ik hoorde en las over reuma.
Vandaag reisden wij met het gezin af naar een plaats onder de rook van wat vroeger de Hoogovens heette.
Mijn zwager en zijn gezin wonen daar en opa en oma die verder in het noorden wonen kwamen ook.
Alle verkeringen waren ook aanwezig en de bedoeling was een middag met elkaar tussen alle feestdagen in.
Er was gekozen voor het huis van mijn zwager omdat wij dan niet alle drukte erom heen in huis hebben.
In verband met het uitstapje slapen wij uit, krijg ik ontbijt op bed en vervolgens ga ik even snel in bad. Daarna slaap ik tot we weg gaan. Ik schat dat we rond 15.15 uur aan kwamen.
Na de begroetingsronde komen het gebak en daarna de lekkere hapjes op tafel.
Ik had heerlijk niks hoeven doen en hoefde alleen maar te smullen.
Om 17.15 uur kijkt mijn man mij aan en zegt:"Zo, is het licht uit gegaan bij je?"
Dan druppelen bij mij de tranen. Ik baal zo. De pijnen van de reuma zijn beheersbaar, waarom komt de energie dan nog niet terug? Dochter en manlief moeten mij van de bank hijsen.
We nemen snel afscheid en een uurtje later lig ik in bed voor mijn volgende dutje.
Nou ja, dutje, 2 uur later word ik wakker.
Maar wat vind ik het allemaal een rotstreek allemaal zeg.