Verliefd

Op weg naar morgen, de dag van de uitslag, zat ik vanmiddag mijn jaar te overdenken.
Het heeft mij goeds gebracht, maar ook verdriet.
Het verdrietige is dat ik mijn goede vriendin Jeanette verloor aan kanker.
Het goede is dat ik er een fantastische vriend bij kreeg, een tweep.
Via twitter raakten wij in gesprek met elkaar. Ons werk kwam ter sprake, mijn werk vanuit de kinderopvang, zijn werken met autistische verstandelijk beperkten. We kwamen er achter dat er zoveel raakvlakken waren. We voerden hele discussies over hoe je het voor zijn bewoners nog beter, nog mooier kan maken. Ik raakte steeds geintresseerder in het werken met verstandelijk beperkten. 
Ik trok de stoute schoenen aan en bood aan:"Als jullie eens een weekend weg gaan met de bewoners wil ik wel als vrijwilligster mee." Voor mij een mooie manier om kennis te maken met deze doelgroep en te kijken of ik een carriere switch wilde. Mijn droom kwam uit. Er kwam een weekend voor 2 bewoners en ik mocht mee.
Ik kreeg veel voor informatie over deze 2 bewoners. Ik las het boek over een van de bewoners die zijn vader over zijn zoon had geschreven. Ik begreep uit de vele verhalen dat veel groepsleiders met juist deze 2 mannen veel moeite hadden. Daarom vond ik het juist zo fijn dat we met deze 2 op stap waren.
Het gekke was dat ik de verhalen en problemen die andere groepsleiders met deze mannen hebben, of ik moet eigenlijk zeggen jongens, niet herkende.
Wat ik zag was een kleine angstige jongen van anderhalf in het lichaam van een man van 54.
Wat is zag was een vrolijke maar nerveuze peuter in het lichaam van een 30-jarige. Beide kunnen door hun lage IQ en autistische beperking hun gevoelens niet onder woorden brengen. Ze proberen het wel maar worden dan niet begrepen. Ze voelen zich niet begrepen. Ze voelen zich niet gehoord. En worden boos. Ik snap dat. Ik word ook boos als ik het gevoel heb dat niemand naar me luistert.
Wij hadden met zijn viertjes echter een geweldig weekend. Geen boze bewoners maar ontspannen jongens.
We hebben gelachen, we hebben elkaar verrast. We hebben genoten, zonder schoppen, zonder slaan, zonder peuken eten, zonder weglopen en zonder gegil.
Op de laatste dag zit de oudste van de 2 tussen mij en de chauffeur in, in de bus. Hij wordt soms angstig op de weg. Dan pakt hij mijn hand. En met zijn duim streelt hij mijn duim. Op dat moment schiet Cupido een pijl in mijn hart. Het was een weekend met een gouden randje.
Elke keer als ik het even moeilijk heb denk ik terug aan dat moment in de bus, ik voel zijn duim dan weer en denk alleen maar: "Ik hou ook van jou!''

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Mogelijk gemaakt door Webnode