Bijna thuis
Ons leven op Cyprus.
Bijna ten einde.
Niet meer gewekt worden
door puberdochterspappa.
Niet meer genieten
van die heerlijke watermelonjuice.
Of van het terras
met die gekke serveerster.
Niet meer van ons dagelijkse trip
naar de haven.
Van café Harbour.
Met zijn Wifi.
Van frappe, glyko, me gala voor hem.
Van Coca Cola voor haar.
Van Icetea peach voor mij.
Niet meer genieten
van dat vele verse fruit
bij de groenteboer.
Van de vineyards.
Van de olijfbossen.
Van de sinasappelbomen.
De meloenvelden.
Van de bananenplantage
en de boomgaarden
met groene appels
limoenen
citroenen
en perzikken
en de verse kruiden in het wild.
Niet meer genieten
van de kerkjes en kloosters.
Van de bergen
met prachtig uitzicht.
Van de kleine baaien
om te zwemmen.
Niet meer genieten
van die lekkere wijnen
en die heerlijke zoetigheden.
Van baklava en bougatsa.
Van glyka.
Nog 2 dagen
en dan is mijn vakantie over.
Dan moet ik 2 jaar wachten,
voordat ik weer naar
mijn vertrouwde Griekenland ga.
Volgend jaar
staat er wat anders op de planning.
15 jaar
kreeg immers met haar verjaardag
een Pandora bedel
met het vrijheidsbeeld.
Een belofte.
Maar eerst nog
een jaar sparen.
En nog een dag genieten.
Nog even die gemiste opgraving.
Nog even die gemiste kerk.
Nog even dat gemiste restaurantje.
Nog even
een keer die visjes
aan mijn voeten laten knabbelen.
Please.
Nog even........
Nog één dag vakantie.