Hersentumor

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik vaak verschrikkelijk trots ben op mijn puberdochters. Dat iedereen dat mag weten.
Ik zal jullie vertellen waardoor ik zo ontzettend trots ben op mijn meiden.
In 2008, 17 jaar was toen 12 jaar, ging het niet goed met haar. 15 jaar was toen 10 jaar.
Maar goed, het ging al een tijdje niet goed met 12 jaar, wat het nou precies was wisten we niet, het voelde niet goed. We gingen naar de huisarts en daar vertelde ik dat ik bang was dat "het" iets ergs was. Onze fantastische huisarts zei toen:"Je moet altijd de intiutie van een ouder volgen en 12 jaar werd door gestuurd naar een kinderarts. Ook deze kinderarts nam de gevoelens van bezorgde Pubbie serieus en meteen zette zij 3 onderzoeken uit: psychologisch onderzoek, EEG en een MRI van de hersens.
Op de dag dat de MRI gemaakt zou worden belde de kinderarts op. "Ik kom even langs als de MRI gemaakt wordt hoor, niet schrikken als je me ziet."
's Middags togen wij naar het Diac in Leiden voor de MRI. 12 jaar ondergaat het hele onderzoek rustig, incluis het infuus. Na het onderzoek staat de kinderarts ons op te wachten en neemt ons mee naar haar kantoor. En dan spreekt zij de verschrikkelijke woorden:
"Ik weet wat er is is, je hebt een tumor in je hoofd."
Onze wereld stortte in, we hebben 10 minuten samen verschrikkelijk gebruld. En na 10 minuten zei 12 jaar:
"Stop maar met huilen mam, ik wil toch niet dood, ik ga vechten."
En meteen daarna zakelijk tegen de kinderarts:"Waar zit hij? Is hij goed of kwaadaardig? Moet ik geopereerd?"
Het was inmiddels 17.00 uur en wij zijn naar huis gegaan. De kinderarts is nog aan het werk gegaan om uit te zoeken welke specialist ons het beste kon helpen. Er was in ieder geval spoed bij.
De volgende ochtend worden we gebeld dat 12 jaar in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam wordt opgenomen, dezelfde dag nog.
Pubbie, puberdochterspapa en 12 jaar togen naar Rotterdam, 10 jaar op dat moment achterlatend zonder een idee of haar zusje nog thuis komt.
En wat is 10 jaar sterk geweest in die periode. Ze steunde haar grote zus, was een lieve dochter voor haar ouders, regelde zelf oppas als ze niet mee wilde naar Rotterdam en was gewoon behulpzaam. Toen ik haar een compliment hiervoor gaf zei ze:"Mam, 12 jaar heeft julie nu veel harder nodig dan ik."
En met die opmerking gaf ze zo'n groot geschenk!
12 jaar heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen. In die tijd is ze geopereerd en is er een tumor ter grote van een mandarijn weg gehaald. Best wel groot dus voor zo'n koppie. Ze heeft nog even in coma gelegen ook. Maar sterk als ze is, na 2 weken na de operatie kon ze lopend (ondersteund) het ziekenhuis uit. Gezien wat ze allemaal mee gemaakt heeft een bijzondere prestatie.
Na de operatie heeft 17 jaar te maken gehad met zitten blijven, pesten en verandering van school. Maar afgelopen mei is ze geslaagd voor haar VMBO en weten we dat de laatste MRI schoon was.
Voor allebei de meiden zijn het tropenjaren geweest.
Maar wat zijn het een prachtige, krachtige meiden!

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Mogelijk gemaakt door Webnode