Lullig boodschappen karretje 

Eindelijk is het gebeurd. Ik ben om.
Het karretje wat mee ging als ik met oma boodschappen ging doen en later ook met mijn mams staat nu ook in mijn huis.
Wat haatte ik dat karretje, meestal in bordeaux rood, marine blauw, dennegroen of schotse ruit, dat ik mocht trekken als ik met de oudjes meeging. Ik voelde me op die momenten dan net zo oud als de oudjes zelf.
En nu is het zover, ik heb ook zo'n lullig boodschappenkarretje, al ben ik veel jonger dan mijn moeder en oma waren toen zij dat lelijke ding aanschaften.
De harde waarheid is dat ik met mijn linker arm niks kan sjouwen wat zwaarder is dan 2 kilo. Om de hele wandeling van de supermarkt die ook aan de kleintjes denkt een boodschappentas met 4 kilo aan de rechterhand te tillen daar word ik ook niet vrolijk van. Een rugzak werkte ook niet. 
Gister heb ik een bescheiden boodschappenkarretje gekocht. Een zwarte. In het donker zie je hem niet eens.
Vandaag wandel ik met mijn gehate karretje naar de super. Tien minuten later wandel ik met een vol karretje terug.
Ik kom een echtpaar tegen met ook zo'n karretje. Net als vrachtwagenchauffeurs op de weg elkaar groeten, zo herkennen wij elkaar ook als echte karrettjesmensen. Ik glimlach. Maar wellicht heeft dat te maken met die grote roombotercroissant die onderweg opgepeuzeld heb.
 
 

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Maak een gratis websiteWebnode