Afgelopen dagen zijn er geen enge onderzoeken geweest,
geen bezoekjes naar het ziekenhuis ivm knieën zo groot als een voetbal.
Geen vieze verhaaltjes over push en de pijn wordt ook wat minder.
Het lijkt dus heel goed te gaan.
Ik kom wat meer buiten, een bezoekje aan de kapper, een lunch buitenshuis en vandaag een half uurtje shoppen voor de kerst. Dat bij dit soort uitstapjes het aantal stappen zo veel mogelijk wordt beperkt zeggen we er maar niet bij. En dat ik na een lunch of kappersbezoekje een tuk doe van 3 uur houden we ook buiten beschouwing.
Dat ik buitenshuis nog niet zonder krukken loop zodat mijn knie mijn gewicht niet alleen te hoeft te sjouwen zeggen we er ook niet bij.
Of dat ik geen pot meer open kan draaien in de keuken ook niet.
Ook niet in de huiskamer trouwens.
Mijn linker arm kan ik niet meer strekken en mijn pols kraakt bij elke beweging.
Naarmate de dag van de uitslag van de beenmergpunctie dichterbij komt neemt het aantal nachtmerries in frequentie toe. Ik tel ondertussen de dagen af. Want ik hoop zo dat er een uitslag is. En dat ik eindelijk aan de behandeling van de reuma kan beginnen. Want die huilbuien begin ik ook zat te worden.
Jullie horen tot na de kerst niks meer van mij. Tenzij ik wat bizars mee maak natuurlijk.
Maar er staat niks op de planning. Niet dat ik mij daar aan hou.............