Hellup, ik lijk op mijn moeder
Als puber werd mij regelmatig verteld dat ik op mijn moeder leek. Als echte puber vond ik dat verschrikkelijk,
want wie wil er nu op haar moeder lijken, dacht ik toen.
Toen ik in de 3de klas van de mavo zat kregen we bij Nederlands het volgende gedicht:
Wanneer ik morgen dood ga
Vertel dan aan de bomen
Hoeveel ik van je hield.
Ver tel het aan de wind
Die in de bomen klimt
Of uit de takken valt
Hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
Dat jong genoeg is om het te begrijpen
Vertel het aan een dier
Misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen
Vertel het aan de stad
Hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens
Ze zouden je niet geloven
Ze zouden niet willen geloven dat
Alleen maar een man, alleen maar een vrouw
Dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Vanaf dat moment is dit gedicht van Hans Andreas mijn lievelingsgedicht.
Toen overleed mijn moeder. In de periode voor zij stierf had zij een EHBO-map gemaakt.
EHBO stond voor Eerste Hulp Bij Overlijden.
Hierin stonden alle adressen van mensen die een kaart moesten krijgen, naam en telefoonnummer van uitvaartondernemer
en ook een aantal wensen die zij voor haar begrafenis had.
In die map trof ik ook een aantal gedichten.
Tot mijn grote verassing zat bovenstaande gedicht er ook bij. Ze wilde graag dat een van deze gedichten voorgelezen werd op haar begrafenis.
Met alle liefde heb ik bovenstaand gedicht voorgelezen.
In de map stond verder beschreven dat ze op haar grafsteen de volgende tekst wilde hebben:
………..en de meest van die is liefde (Uit de bijbel 1 Korintiërs 13) een stukje uit de laatste regel van deze tekst:
Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meest van die is liefde.
Ik wist niet dat geloof, hoop en liefde zo belangrijk voor mijn mams waren.
Gisteravond was ik met vriendinnen in Amsterdam, de museumnacht. We waren in het Rembrandt-museum.
Je kon daar een foto laten maken met een symbool erin verwerkt.
Ik wist het meteen, ik wilde hoop, dus een anker. Mijn vriendinnen keken niet begrijpend. Ja een anker, van geloof, hoop en liefde.
Terwijl ik dat uitlegde realiseerde ik dat ik echt op mijn moeder lijk.
EN WAT BEN IK DAAR TROTS OP!