De arbo-arts

Vandaag is het ongeveer een half jaar geleden dat ik mij ziek heb gemeld. Hoewel ik al sinds augustus aan het klooien ben met mijn gezondheid heb ik tot eind november stug door gesolliciteerd. Pas op het moment dat ik onder de morfine zat dacht ik:"Nou is het even over Pub, willen werken is positief maar je moet ook kunnen werken."
Als werkeloze dien je je, net als elke werknemer, ziek te melden. Ik zeg maar zo, het UWV is mijn werkgever en als ik ziek ben moet ik dat aan mijn werkgever laten weten. Ondanks dat je de eerste 13 weken van je ziekmelding gewoon door moet solliciteren werd ik meteen van de sollicitatieplicht ontslagen toen de arbo-dienst van het UWV mij belde en hoorde dat ik een beenmergpunctie moest ondergaan. Ze hebben wel telefonisch contact gehouden maar dat kwam meer belangstellend dan controlerend over.
Maar vandaag was het zover, ik moest op het matje verschijnen. Nu zijn arbo-artsen niet de meest populaire personen omdat zij de opdracht van de werkgever hebben om de werknemer weer zo gauw mogelijk aan het werk te krijgen.
Dus met een zekere spanning ging ik heen. Ik neem plaats in de wachtkamer en word binnen 3 minuten al opgehaald door een aardige mevrouw. Ik zet meteen mijn tas met medicijnen (die ik mee moest nemen) pontificaal op tafel en ga zitten. Ze grijnst en meldt:"Die medicijnen gaan we zo doornemen."
Ze vraagt me de hemd van mijn lijf. Over mijn medicijnen, over hoe ik me voel, over mijn dagindeling, over mijn gezin en of ze me helpen. Ik vertel over de workshop die ik gegeven heb. Dat ik me zo in mijn element voelde en vervolgens 2 dagen de rekening moest betalen. Ik vertel over de vakantie van mijn man en mijn jongste die naar Amerika gaan. Ik vertel dat ik niet mee ga omdat ik een roadtrip nog niet aankan. Op dat moment was duidelijk hoe ik nog beperkt ben in mijn energie en dat ik nog pijnklachten heb. Ze begreep waarom ik kies voor een vakantie in de zomer in Griekenland met zonzekerheid. Ze vond mijn keus verstandig maar begreep ook dat het sneu voor mij is dat ik niet mee kan naar Amerika.
Ik vertel over mijn grootste hobby: schrijven. Dat ik een website heb waar ik mijn columns en gedichten plaats. Dat ik bezig ben met een reisgids over Evia. Ik vertel dat ik persberichten schrijf voor de facebookgroep Wandelen naar Werk en voor de plaatselijke basketbalvereniging. Ze vraagt of ik denk dat ik weer in mijn oude vakgebied kan werken en zo niet, waarom niet.
Ik vertel dat halve dagen werken in een leidinggevende functie haast niet mogelijk is en dat ik moeite heb met het opstarten van de dag.
Ineens zie ik de radartjes in het hoofd van de arbo-arts werken en ze vraagt me:"Wat als je van je hobby je beroep kan maken?"
Ze verteld dat er omscholingsmogelijkheden zijn bij de ziekte-afdeling van het UWV en reintergratie begeleiding op zoek naar passend werk en dat ze bereid zijn mee te denken en te kijken naar eventuele aanpassingen die nodig zouden zijn.
Ze vraagt me of ik al gestart ben bij het revalidatiecentrum. Ze verteld me dat zij me kunnen leren mijn energie in te delen en mijn grenzen te bewaken. 
Nog even een lichamelijk onderzoek. Alle pijnlijke gewrichten (1 teen, 1 knie, 1 ellenboog, 1 pols en 4 vingers worden bevoeld en betast. Gedraaid en geduwd. De onstekingen laten zich nog zien. 
Na een uur in de kamer  besluit de arts: maximale dagelijkse belasting is 2 uur, incluis het huishouden. Dat betekend voorlopig 100% arbeidsongeschikt.
Ik ben opgelucht. Want aan de ene kant wil ik wel werken, maar aan de andere kant beangstigt het me als ik denk aan de dag die ik gisteren had. Voorlopig mag ik nog even doen wat me het beste afgaat. Gratis en voor niets.

Contact

Marieke Smit

025-2219198
06-36487816

© 2012 eigendom van Marieke Smit

Maak een gratis websiteWebnode