Niks doen is ook hard werken
Vandaag stond er niks op het programma. Dat betekend een lui dagje bij het zwembad en een goed boek.
Maar dat betekent ook je eigen ontbijt moeten maken en veel zwemmen om af te koelen.
Dus na het ontbijt mijn badpak aan en meteen mijn baantjes zwemmen.
Zonnen in de schaduw, lezen en weer zwemmen. Als ik in onze donut door het zwembad drijf dat ik voor mijzelf heb geniet ik. De eigenaar heeft overal rozen staan en behalve het geluid van de cicades en de wind is het stil.
Een libelle vliegt met mij mee. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Tot mijn vingers gerimpeld zijn als van een oud vrouwtje blijf ik in het water. Nog even zonnen en dan ben ik alweer zo moe dat ik naar mijn bedje ga voor een siësta. Na mijn siësta is het weer tijd om te zwemmen en een stuk te lezen.
Tegen 19.00 uur gaan we ons aankleden om tegen 20.00 uur naar een restaurantje, tegen de berg aan, te gaan.
Ze spreken geen woord buiten de deur en een menukaart is er ook niet.
Onze buren komen ook in juist dat tentje te eten. Een kort gesprekje en de belofte om een andere keer verder te praten.
Het is grappig om te zien hoe de slagersvrouw (blijkt achteraf) ontdooit als we ons best doen een paar woorden Grieks te praten. We krijgen heerlijk souflaki en bifteki. Dit tentje is bekend om zijn vlees. Als ik langs het slagerij gedeelte loop staat net de koeling open. Ik zie hele koeien, varkens en lammeren hangen. Op het hakblok voor de koeling ligt een hakmes om "u" tegen te zeggen. Ik vermoed dat het restaurantgedeelte over een uurtje propvol is.
Wij lopen nog een stukje langs de minipromenade om in het enige winkeltje (3 x 3 meter breed) dat Frigaki rijk is, een tennissetje te kopen. We moeten toch voorkomen dat al het lekkere eten aan ons lijf blijft plakken.