Afscheid van Evia
De laatste dag is echt aangebroken. Vanavond vertrekken we naar huis. Omdat ons vliegtuig pas om 21.20 uur vertrekt kunnen we vandaag nog een bezoek brengen aan Chalkida en kan dochterlief samen met schoonzoon to be naar de Akropolis. Ik ben daar al eens geweest, maar sinds dochterlief de Akropolis zag was het haar droom om het haar lief te laten zien.
Eerst moeten we de laatste dingen inpakken. We zien in de koelkast nog 6 eieren liggen. We besluiten ze te koken en mee te nemen voor onderweg. Wie weet krijgt iemand honger.
Als we bijna klaar zijn met inpakken komt Rigas, onze hotel eigenaar binnen met een cadeautje voor schoonzoon to be. In zijn hand houdt hij een pot vast, opengewerkte gaten zodat rook kan ontsnappen. "Kijk eens" zegt Rigas, "Niet zo mooi als degen die Marieke heeft maar in dit pottenbakkerswerk kan je ook slangen branden."
Allen zijn we ontroerd door dit gebaar. Snel wordt de reistas herpakt zodat het cadeau veilig vervoerd kan worden. Nog een laatste cappuchino freddo, een ijsthee en een portakolada (sinasappellimonade) en een laatste gesprek met Rigas de eigenaar.
Een laatste plagerij als schoonzoon to be vertelt dat hij als hij volgend jaar weer vakantie heeft hij naar exact deze plek wil. Op vakantie bij Achladi beach. Rigas antwoord semi verschrikt: "Oh no, then I have to close next year."
Nog nooit waren er Nederlandse gasten geweest. De openheid, de directheid was soms even wennen maar wat waren we dankbaar. Wat viel het ons op hoe schoon het complex was, hoe gastvrij de eigenaar, zijn zus, vader en moeder.
We mochten nog geen glas verplaatsen, hij bracht onze drankjes naar de ligbedjes, pompte de grote zwemband op, hielp, gaf veel tips, legde uit en nog veel meer.
We vinden het afscheid moeilijk. Het noordoosten van Evia, het groenste plekje van Griekenland, waar ze blij verrast zijn als je een woord Grieks spreekt, de behulpzaamheid maar ook de dankbaarheid dat je hun omgeving voor je vakantie hebt gepland.
We gaan na dikke zoenen naar Chalkida, bezoeken het kasteel. Waar vorige vakantie een zwerver voor een deur de wacht houdt voor waarvan ik uitging zijn veroverde plek, blijkt dezelfde zwerver er nog steeds te staan. Hij is echter geen zwerver maar ziet er wel verwilderd uit, hij is de bewaker van het museum van het kasteel.
We worden omringd door kinderen, uit Syrië. Deze kinderen zitten in een van de opvangkampen bij Athene, vrijwillige schoolmeesters en juffen proberen ze af te leidden door uitstapjes te organiseren.
Een probleem is de taal, een Syrische jongen van een jaar of 18 spreekt gebrekkig engels. De Griekse meesters en juffen idem dito. Hij probeert zo goed als kwaad te vertalen. Ik spreek een knul van 16 die een paar woordjes engels weet. Ondanks alle ellende en verdriet probeert hij er het beste van te maken. Ik vertel hem over het ballenproject van de Ricardo van Rijn foundation en de stichting van Johnny de Mol. Ieder kind een bal. Ik zie aan zijn gezicht dat hij niet kan wachten tot hij een bal krijgt.
Eerst moeten we de laatste dingen inpakken. We zien in de koelkast nog 6 eieren liggen. We besluiten ze te koken en mee te nemen voor onderweg. Wie weet krijgt iemand honger.
Als we bijna klaar zijn met inpakken komt Rigas, onze hotel eigenaar binnen met een cadeautje voor schoonzoon to be. In zijn hand houdt hij een pot vast, opengewerkte gaten zodat rook kan ontsnappen. "Kijk eens" zegt Rigas, "Niet zo mooi als degen die Marieke heeft maar in dit pottenbakkerswerk kan je ook slangen branden."
Allen zijn we ontroerd door dit gebaar. Snel wordt de reistas herpakt zodat het cadeau veilig vervoerd kan worden. Nog een laatste cappuchino freddo, een ijsthee en een portakolada (sinasappellimonade) en een laatste gesprek met Rigas de eigenaar.
Een laatste plagerij als schoonzoon to be vertelt dat hij als hij volgend jaar weer vakantie heeft hij naar exact deze plek wil. Op vakantie bij Achladi beach. Rigas antwoord semi verschrikt: "Oh no, then I have to close next year."
Nog nooit waren er Nederlandse gasten geweest. De openheid, de directheid was soms even wennen maar wat waren we dankbaar. Wat viel het ons op hoe schoon het complex was, hoe gastvrij de eigenaar, zijn zus, vader en moeder.
We mochten nog geen glas verplaatsen, hij bracht onze drankjes naar de ligbedjes, pompte de grote zwemband op, hielp, gaf veel tips, legde uit en nog veel meer.
We vinden het afscheid moeilijk. Het noordoosten van Evia, het groenste plekje van Griekenland, waar ze blij verrast zijn als je een woord Grieks spreekt, de behulpzaamheid maar ook de dankbaarheid dat je hun omgeving voor je vakantie hebt gepland.
We gaan na dikke zoenen naar Chalkida, bezoeken het kasteel. Waar vorige vakantie een zwerver voor een deur de wacht houdt voor waarvan ik uitging zijn veroverde plek, blijkt dezelfde zwerver er nog steeds te staan. Hij is echter geen zwerver maar ziet er wel verwilderd uit, hij is de bewaker van het museum van het kasteel.
We worden omringd door kinderen, uit Syrië. Deze kinderen zitten in een van de opvangkampen bij Athene, vrijwillige schoolmeesters en juffen proberen ze af te leidden door uitstapjes te organiseren.
Een probleem is de taal, een Syrische jongen van een jaar of 18 spreekt gebrekkig engels. De Griekse meesters en juffen idem dito. Hij probeert zo goed als kwaad te vertalen. Ik spreek een knul van 16 die een paar woordjes engels weet. Ondanks alle ellende en verdriet probeert hij er het beste van te maken. Ik vertel hem over het ballenproject van de Ricardo van Rijn foundation en de stichting van Johnny de Mol. Ieder kind een bal. Ik zie aan zijn gezicht dat hij niet kan wachten tot hij een bal krijgt.
En de hardgekookte eieren? Die worden 's nachts om 01.30 uur genuttigd, na thuiskomst in Nederland.
Op de foto de bar waar we onze avonden door brachten met eigenaar Rigas en zijn zus Evvie