Lieve Jeannet,
Jouw zoon Jeffrey
mijn dochter Sjarlie
verbonden ons
voorgoed met elkaar.
Ik kan me nog goed herinneren,
die dag in mei 2014
Jeff belde me:
"Het is mis, mamma heeft uitzaaiingen."
Sjarlie was zo in paniek.
De eerste tranen die ik toen liet
vormden een spoor van zout
op mijn wangen.
Sjarlie wilde graag bij haar schoonmama zijn.
Ik wilde dat Sjarlie haar Havo-examen haalde.
Want tussen het leren door,
hielp Sjarlie Jeanette.
Ik besloot te helpen.
en zo kregen ook wij een band.
Van kletsen aan tafel
naar buiten in de tuin.
Van op pad met de rolstoel
naar kleine uitstapjes.
Bloemenplukken,
tuincentrum,
de wekelijkse markt,
koffie drinken op het strand,
en samen corso kijken.
Vele bakkies koffie
op terras of in een restaurant.
Af en toe liet jij me blijken
hoe zwaar jij het had
hoe bang je was voor de toekomst.
Dan liet jij je gaan
en lieten jouw tranen
een spoor van zout
op jouw wangen.
Roddelen over onze beiden jongsten.
Want ook Brenda en Gwen kwamen voorbij.
Die gingen bij ons ook over de tong.
Soms samen naar het ziekenhuis.
Wat waren we dan dicht bij elkaar.
Maar door de morfine
raakte je ook weer verder weg.
En op 13 juli
zag ik wat de arts jou op 15 juli bevestigde.
Jouw lijf nam al afscheid
terwijl je geest er nog niet aan toe was.
Ruim een jaar
op maandag en donderdag
stond jouw naam in mijn agenda
Lieve Jeannet,
duizend tranen
vormen een spoor van zout
op mijn wangen.
Wat ga ik het missen:
De gesprekjes;
de rondjes over de markt;
de bakkies koffie bij Tijsterman;
boodschappen doen bij de Vomar;
jouw gemopper op alles & iedereen
en mijn geplaag tegen jou.
De roddels over onze kinderen.
en de diepere gesprekken.
Waar jij nu ook bent,
je bent en blijft verankerd
voor altijd in mijn hart.
En terwijl ik dit zeg
vormen de tranen
nog een keer
een spoor van zout
op mijn wangen.