Zij verdrietig, ik verdrietig

16 jaar is ze.

In en in verdrietig.

Tranen met tuiten.

En ik?

Ik huil net zo hard mee.

Voel het zelfde als zij.

Vraag met af

of het ooit nog goed komt.

Of we ooit weer

gelukkig worden.

Want dat leuke vriendje

is geen vriendje meer.

En damn

ik ben zo boos op hem

want hij doet mijn kind

zo veel pijn.

Maar damn

ik kan niet boos blijven

want ik vond hem

zo ontzettend leuk.

Ik haal mijn meisje op.

In en in verdrietig.

Ik zie hem staan.

Hij wil haar zo graag

troosten.

Hij wil haar zo graag

knuffelen.

Maar ze wil dat niet.

En dan zie ik

ook zijn gezicht.

In en in verdrietig.

En dan ineens

ineens weet ik het.

Er klopt iets niet.

Wat het is weet ik niet.

Maar er klopt geen hout van.

En ondertussen

beramen we wraakacties.

En gelukkig.

Een kleine lach.

Misschien dat ik nu ook

mijn tranen kan stoppen.

Het is zo simpel bij mij.

Is mijn kind verdrietig.

Dan ben ik dat ook.

Is mijn kind gelukkig.

Dan ben ik dat ook.