Bbq en meer

Soms gebeurd er wat waardoor je niet aan je dagelijkse vakantieblog toekomt. Gisteravond was dus soms.
Maar daarover later meer. Laat ik bij het begin beginnen.
Gisterochtend vertrokken we naar Prokopi. Daar staat de kerk Ioannis Russo. Ofwel Johannes de Rus. Misschien begrijp je al dat Ioannis, of te wel Johan, in Rusland geboren is. Hij verhuisde naar Griekenland en werd monnik in een klooster. Tijdens de Turks-Griekse oorlog werd hij gevangen genomen door de Turken die hem dwongen moslim te worden. Hij vertikte dat en werd daarna gezien als een held. Johan is begrafen in de kerk en deze kerk is een bedevaardsoord geworden voor de orthodoxe Russen en gelovigen uit de Oostbloklanden.
Terwijl wij de kerk bezoeken is er een doop aan de gang. Dat iedereen de kerk in en uit loopt maakt niks uit. De familie van het gedoopte meisje stoort zich niet aan de vreemden en ook het meisje dat gedoopt wordt, slaapt gewoon door alles heen. Voor Griekse begrippen is de baby die gedoopt wordt vrij jong, maar het opbollend buikje van de moeder verraadt dat er een broertje of zusje op komst is.
Na de kerk gaan we in een kafeion wat drinken, daarbij heerlijk gebak van filodeeg met griesmeelpudding en met honing overgoten. Ondertussen vraagt schoonzoon to be zich af of hij al lijdt aan bloedarmoede, zo vaak hebben de muggen hem gestoken. Na het gebakje waar ik de rest van de dag op kan leven lopen we nog even langs de souvenirswinkeltjes en vergapen ons aan al het nep.
Als we richting auto willen lopen geeft dochterlief aan dat ze een rondje om de kerk wil, want achter de kerk is een pokemon die zij nog niet heeft. Ook in Griekenland lopen jongeren achter hun mobiel aan op jacht pokemons, ballen en eieren.
We gaan terug langs de grote supermarkt, kopen souflaki, gehakt op een stokkie, kipfilet, pitabrood en tzaziki. We willen 's avonds gaan bbq-en. De eigenaar van Achladi beach help te bbq in vuur en vlam te zetten. Wij hebben zelf geen ervaring met houtskool en aanmaakblokjes kennen ze hier niet. De roosters zijn nog vies van de vorige keer, maar dan komt de eigenaar met een halve citroen aanzetten. Op mijn vragend kijken legt hij uit dat je daar het rooster mee schoonmaakt en verrek, als het rooster een beetje warm is en je gaat er overheen met de citroen dan wordt hij keurig schoon.
Ondertussen nodig ik een koppel met een kindje uit om mee te bbq-en. Hij gaat snel nog wat souflaki halen en zo zitten we met elkaar aan een tafel vol met vlees, tzaziki en pita's en hebben de avond van ons leven. Ondertussen krijgen we veel les over het Griekse leven.
Veel te laat liggen we in bed.
Vanmorgen besloten we het museum van Agia Anna te bezoeken. We kunnen het niet vinden en vragen iemand de weg. De vrouw duidt aan dat we haar vriendin moeten volgen, zij brengt ons wel. Ze loopt voor de auto uit en zo lijken we wel een parade. In het museum worden we gastvrij ontvangen en de eigenaresse leidt ons zelf rond. Ik vraag of ik foto's mag nemen voor mijn boek en als ze hoort dat ik bezig ben met een boek over Evia is ze dolenthousiast.
De middag brengen we door in en rond het zwembad.
's Avonds gaan we uit eten bij een taveerne aan het strand van Fragaki. Het zoontje van de eigenaar heeft ADHD in de 10de graad. Hij loopt anderhalf uur lang rondjes over het terras en gilt ondertussen hemel en aarde bij elkaar.
We worden langzaamaan doof. En ik, die normaal gek is op kinderen krijg heuze moordneigingen. We besluiten weg te gaan voordat mijn vakantie op Evia wordt verlengd in een Griekse cel.