Trots
Deze foto stuurde een dierbare vriend mij. Binnen een seconde was juist die foto mij al dierbaar want...
Mijn dierbare vriend is een alcoholist.
Toen ik hem pas leerde kennen vertelde ik hem over mijn jeugd, met een vader die zwaar alcoholistisch was.
In het prille begin van onze vriendschap waarschuwde mijn dierbare vriend mij met de woorden:"Ik ben net als jouw vader."
Ik sloeg deze waarschuwing in de wind. Volgens mij was er een groot verschil, nl. waar mijn vader een agressieve dronk had werd juist mijn dierbare vriend alleen relaxter. In mijn ogen was er geen overeenkomst behalve dat ik me bij beiden zorgen maakte over hun gezondheid.
Door ervaring wist ik echter ook: een alcoholist kan pas veranderen als hij er zelf aan toe is. Voor een ander veranderen, of gedwongen therapie werkt niet. We hebben het vaak over zijn alcoholisme gehad. Wat ik zag als een probleem was dat voor hem nog geen issue.
Onlangs kreeg ik bericht van mijn dierbare vriend:"Ik de huisarts bellen, een afspraak maken om mijn alcolholissue te bespreken."
Sindsdien houdt hij me op de hoogte:"Ik heb een afspraak gemaakt," en:"Ik ben op het spreekuur geweest," tot "Ik heb een verwijzing.''
God wat ben ik trots op hem. Onder ogen zien maar ook erkennen dat er een 'probleem' is, is in mijn ogen een bijzonder grote stap.
En wat voelde ik mij vereerd toen hij onlangs aan mij vroeg:"Wil jij mijn buddy zijn?" Tuurlijk wil ik dat!
Ik bracht mijn gezin op de hoogte want buddy zijn brengt ook verantwoording met zich mee.
Mijn oudste reageerde met:"Mam, zeg hem dat ik zo trots op hem ben."
Op dat moment realiseerde ik dat ik driedubbel trots ben::
1. Op mijn vriend die de strijd met zichzelf en de fles aangaat.
2. Op mijn dochter die niet (ver) oordeelde maar juist blij was en mijn vriend stoer vindt.
3. Op mijzelf omdat ik de taak van buddy krijg.
De mei maand wordt een bijzondere maand in de geschiedenis want dan start mijn vriend met zijn strijd.
En ik? Ik zal er voor hem zijn. Van startschot tot de finish aan toe!
Mijn dierbare vriend is een alcoholist.
Toen ik hem pas leerde kennen vertelde ik hem over mijn jeugd, met een vader die zwaar alcoholistisch was.
In het prille begin van onze vriendschap waarschuwde mijn dierbare vriend mij met de woorden:"Ik ben net als jouw vader."
Ik sloeg deze waarschuwing in de wind. Volgens mij was er een groot verschil, nl. waar mijn vader een agressieve dronk had werd juist mijn dierbare vriend alleen relaxter. In mijn ogen was er geen overeenkomst behalve dat ik me bij beiden zorgen maakte over hun gezondheid.
Door ervaring wist ik echter ook: een alcoholist kan pas veranderen als hij er zelf aan toe is. Voor een ander veranderen, of gedwongen therapie werkt niet. We hebben het vaak over zijn alcoholisme gehad. Wat ik zag als een probleem was dat voor hem nog geen issue.
Onlangs kreeg ik bericht van mijn dierbare vriend:"Ik de huisarts bellen, een afspraak maken om mijn alcolholissue te bespreken."
Sindsdien houdt hij me op de hoogte:"Ik heb een afspraak gemaakt," en:"Ik ben op het spreekuur geweest," tot "Ik heb een verwijzing.''
God wat ben ik trots op hem. Onder ogen zien maar ook erkennen dat er een 'probleem' is, is in mijn ogen een bijzonder grote stap.
En wat voelde ik mij vereerd toen hij onlangs aan mij vroeg:"Wil jij mijn buddy zijn?" Tuurlijk wil ik dat!
Ik bracht mijn gezin op de hoogte want buddy zijn brengt ook verantwoording met zich mee.
Mijn oudste reageerde met:"Mam, zeg hem dat ik zo trots op hem ben."
Op dat moment realiseerde ik dat ik driedubbel trots ben::
1. Op mijn vriend die de strijd met zichzelf en de fles aangaat.
2. Op mijn dochter die niet (ver) oordeelde maar juist blij was en mijn vriend stoer vindt.
3. Op mijzelf omdat ik de taak van buddy krijg.
De mei maand wordt een bijzondere maand in de geschiedenis want dan start mijn vriend met zijn strijd.
En ik? Ik zal er voor hem zijn. Van startschot tot de finish aan toe!